تسلیم نسبت به نبی و امام، نشأت گرفته از معرفت صحیح به آن دو است. اساس این معرفت بر آن است که عاقل، این بزرگوران را سفرا و جانشینان خدا در زمین بداند. به خاطر اطاعت از خدا مطیع آنها باشد یا به تعبیر دقیق‌تر اطاعت از آنها را عین اطاعت از خدا شناسد. پس تسلیم یکی از فروع معرفت است. به همین صورت، محبّت نیز از شاخه‌های معرفت، به حساب می‌آید. درست است که معرفت، خود به خود محبّت را در پی می‌آورد؛ امّا می‌توان مقدماتی فراهم ساخت که محبّت فرزند به پیامبر و اهل بیت ایشان (علیهم السلام) افزون تر شود.
پدر و مادر علاوه بر زمینه سازی برای اعطای معرفت، موظف‌اند به طور جداگانه برای ایجاد محبّت اهل بیت (علیهم‌السلام) نیز در فرزندشان سرمایه گذاری کنند.
جناب جابر بن عبدالله انصاری ـ از اصحاب بزرگوار پیامبر اکرم (صَلیَّ اللهُ عَلَیه و آله و سَلَم) ـ در کوچه و محله‌های انصار گام می زد؛ در حالی که ندا می کرد:
علی (علیه السلام) برترین انسان است. پس هر که [از ولایت او] روی گردان شود، کافر شده است. ای گروه انصار! فرزندانتان را بر محبّت علی (علیه السلام) بار آورید.(1)
یکی از راه های مؤثر تأدیب فرزندان بر محبّت اهل بیت (علیهم السلام) فضاسازی مثبت است. شرکت در مجالس شادی و مصیبت اهل بیت (علیهم السلام) یکی از این طرق مؤثر می باشد. خصوصاً بردن فرزندان به مجالس عزای حضرت سیّدالشهدا (علیه السلام) برای این مهمّ کارساز است.
برخی خانواده های متدین به این سنت زیبا پایبند هستند که برای اعیادی مانند «نیمه شعبان» یا «غدیر» حساب ویژه ای باز می کنند. خانه تکانی خود را در این ایام انجام می دهند. لباس‌های نو فرزندشان را در این حال و هوا خریداری می کنند. در شب های عید اهل بیت (علیهم السلام) برنامه تفریحی ـ فرهنگی ویژه‌ای را در خانواده شان برگزار می کنند. سرودها و آواهای زیبا در محبّت اهل بیت (علیهم السلام) را به فرزندان می آموزند. در این ایام به فرزندانشان عیدی می‌دهند و.... این ها همه زمینه هایی برای کاشتن محبّت اهل بیت (علیهم السلام) در دل فرزندان است. نوعی فضاسازی مؤثّر است تا فرزندان در بستر محبّت امیرمؤمنان و فرزندان ایشان (علیهم السلام) رشد یابند.
البته به موازات محبّت آموزی به فرزندان، باید روحیۀ بغض و دشمنی با دشمنان اهل بیت را هم در جان آن ها نهادینه کرد. شیعه تنها مذهب محبّت نیست؛ مذهب بغض و برائت نیز هست.
ملاک مهر و قهر نیز خدا و اولیای او هستند. هر کس با آنها سازگار باشد و به آن مهر ورزد، محبوب مؤمن است وگرنه باید با او دشمنی کرد. در راس دشمنان اهل بیت کسانی هستند که اوّل بار پس از رسول خدا (صَلیَّ اللهُ عَلَیه و آله و سَلَم) حق آنها را غصب نمودند. اهل بیت (علیهم السلام) خود را موظف به لعن و نفرین آن ها می دانسته اند و کوچک و بزرگ خاندان خود را به این لعن سفارش می نموده اند.(2) نیز فرموده اند در میان ما اهل بیت (علیهم السلام)، این سفارش همیشگی بزرگ ترها به کوچک ترهاست.(3)
باید در مورد نهادینه شدن بغض دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) نیز فضاسازی کرد. بغض دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) باید با محبّت اهل بیت (علیهم السلام) در آمیخته باشد. در غیر این صورت آن محبت، دروغین است (4) پس محبّت راستین اهل بیت (علیهم السلام) را در جان فرزندانمان بکاریم.
*****************************
1- من لا یحضره الفقیه/3/493؛ علل الشرایع/1/142.
2- رجال کشی/206.
3- الکافی/8/245.
4- امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «هَیهاتَ کَذِبَ مَنِ ادَّعی مُحبَّتَنا و لَم یَتَبَرًاً مِن عَدُوَّنا.» (بحارالأنوار/27/58)
منبع : برگرفته از واتس اپ