اكنون به احاديث ديگرى كه در كتب صحاح و مسانيد حديثى وارد شده است، مراجعه مى‌كنيم، تا شايد به كمك اين احاديث، حقيقت ماجرا در نماز ياد شده، براى ما روشن شود:
چهل و دو. در صحيح البخارى و صحيح مسلم و سنن ابن ماجة و مسند أبي عوانة و مسند ابن حنبل و الطبقات الكبرى‌ى ِ ابن سعد و أنساب الأشراف بَلاذُُرى، حديثى آمده كه ما، آن را از صحيح البخارى ، به نقل از عايشه مى‌آوريم:
هنگامى كه بيمارى پيامبر خدا (ص) سخت شد، بلال آمد و پيامبر خدا را از فرا رسيدن وقت نماز، آگاه كرد. حضرت فرمود: «به ابو بكر، امر كنيد تا با مردم، نماز بگزارد» . . . . هنگامى كه ابو بكر، وارد مسجد شد، پيامبر خدا (ص) در خود احساس سبُكى كرد. لذا از جا برخاست؛ امّا از شدّت ضعف، به دو نفر 1تكيه كرده بود و پاهاى ايشان، بر زمين كشيده مى‌شد تا اين كه وارد مسجد شد. هنگامى كه ابو بكر، متوجّه حضور پيامبر خدا (ص) شد، بدون اين كه رويش را برگردانَد، به عقب رفت. پيامبر خدا (ص) به ابو بكر اشاره كرد كه همان گونه بمانَد و حضرت، در سمت چپ ابو بكر، نشست. ابو بكر، ايستاده و پيامبر خدا، نشسته، نماز مى‌خواندند و ابو بكر، به نماز پيامبر (ص) و مردم نيز به نماز ابو بكر، اقتدا كردند. 2
پاورقی:
1) . آن دو نفر، يكى على بن ابى طالب (ع) و نفر دوم، فضل بن عبّاس بودند.
2) . صحيح البخارى، ج1، ص92(كتاب الصّلاة، «باب الرجل يأتمّ بالإمام و يأتمَ الناس بالمأموم») ؛ صحيح مسلم، ج2، ص23؛ سنن ابن ماجة، باب «ما جاء فى صلاة رسول الله (ص)» ، در ذيل «فكان ابو بكر يأتمّ بالنّبى و النّاس يأتمون بأبى بكر» ؛ و روايتى نزديك به اين روايت، در مسند ابن حنبل، ج6، ص210 و 224؛ الطبقات الكبرى، ج3، ص179؛ أنساب الأشراف، ج1، ص557.