معرفى سوره[1]
[1] .  سوره مباركه قمر پنجاه و چهارمين سوره قرآن كريم است در مصحف فعلى و سى و هفتمين
سوره‏اى است كه بعد از سوره طلاق و قبل از سوره ص در مكه معظمه بر پيامبر گرامى اسلام نازل شده است. مشتمل بر 55 آيه و 342 كلمه و 1420 حرف مى‏باشد . اين سوره را قمر «ماه» مى‏نامند، به اين مناسبت كه در نخستين آيه اين سوره به معجزه شق القمر، «از هم شكافتن ماه» اشاره مى‏كند. نام ديگر آن «اقتربت» يا «اقتربت الساعة» است. و از نظر حجم از سوره‏هاى مُفصلات و از گروه طوال است و در حدود نيم حزب است .
          اين سوره ويژگى سوره‏هاى مكى كه بحث انذار و معاد است را در بردارد و به جز در آيه آخرش كه متقين را وعده بهشت و حضور نزد خداى متعال مى‏دهد بقيه آياتش يكسره مربوط به انذار و تهديد است و بيانگر كيفرهاى گروهى از اقوام پيشين است كه بر اثر لجاجت و عناد و پيمودن راه كفر و ظلم و فساد يكى پس از ديگرى به عذاب‏هاى كوبنده هلاك شدند و به دنبال هر يك از اين سرنوشت‏ها آيه «وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ» را تكرار مى‏كند تا درسى باشد براى همه انسان‏ها.
          آغاز سوره از مسئله نزديكى قيامت و موضوع شق القمر و اصرار مخالفان در انكار آيات الهى و عدم ايمان به قرآن و تهديد آن‏هاست نسبت به روز جزا و حالت خروج آن‏ها را از قبر بيان مى‏كند كه همچون ملخ‏هاى پراكنده از قبر بيرون مى‏آيند. آيات [1 ـ 8]
          در ادامه در آيات [9 ـ 42] اشاراتى كوتاه به سرنوشت اقوام گذشته و نحوه هلاكت و عذاب آن‏ها مى‏كند. ابتدا در بحث از قوم نوح و مسئله طوفان به صورت فشرده مطالبى را بيان مى‏كند و به دنبال آن داستان قوم عاد و عذاب دردناك آن‏ها را شرح مى‏كند كه در روزى شوم با تندبادى سريع و توفنده هلاك شدند. در ادامه مطالب، سخن از قوم ثمود و مخالفت آن‏ها با پيامبرشان صالح است و همچنين معجزه ناقه و بالاخره مجازات آن‏ها با صيحه آسمانى است و در پايان اين قسمت به سراغ قوم لوط مى‏رود و ضمن اشاره گويا و فشرده‏اى به كفر و انحراف اخلاقى آن‏ها به قسمتى از عذاب دردناكشان اشاره مى‏كند و اشاره‏اى بسيار كوتاه به آل فرعون و مجازات آن‏ها نيز دارد .
          در بخش پايانى مى‏فرمايد، قوم پيامبر اسلام نزد خدا عزيزتر از اقوام گذشته نيستند و آنان را از آينده خطرناكى كه در صورت ادامه اين راه كفر و شرك متوجه آنان است برحذر مى‏دارد و اينكه وعده‏گاهشان قيامت است كه مجرمين در آن روز در آتش جهنم افكنده مى‏شوند. در نهايت به حكمت خداوند در خلق جهان هستى و آسمان و زمين و انسان و حيوانات اشاره مى‏كند و سوره را با بشارت به متقين ختم مى‏كند. [آيات 43 ـ 55]