پرسشی که از ناحیه برخی روشنفکران مطرح می شود اینکه چگونه می شود فردی یک عمر گناه کند و با محبت امام حسین علیه السلام همه آنها زدوده شود؟
اما پاسخ :
اولا محبت امام حسین علیه السلام رذیلت سوز و فضیلت ساز است.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) فرمودند : حبنا اهل البیت یکفر الذنوب و یضاعف الحسنات.
دوستی ما اهل بیت این اثر را دارد که گناهان را از بین برده و حسنات را چند برابر می کند.
ثانیا محبت اهل بیت (علیهم السلام) تغییری ریشه ای و تحولی اساسی در درون انسان ایجاد کرده و کیمیایی است که قلب انسان را پاکیزه و مس درون را به طلا تبدیل می کند
امام صادق فرمودند : والله لا یحبنا عبد حتی یطهر الله قلبه.
به خدا قسم هیچ بنده ای ما را دوست نمی دارد مگر آنکه خداوند قلب او را پاکیزه نموده باشد.
همانطور که توبه این اثر را دارد که فرموده اند : التایب من الذنب کمن لا ذنب له.
و بالاتر از آن، طبق بیان قرآن نه تنها توبه گناهان را پاک میکند بلکه آنها را تبدیل به حسنات میکند.
بنابراین از مسلمانی که قرآن را قبول دارد بعید است دچار چنین شبهه ای شود
در واقع ایراد فوق ناشی از عدم توجه به این نکته است که محبت واقعی، سازنده، اصلاح گر و گناه سوز است و آن کس که محبت امام حسین(علیه السلام) در درونش راه یافت، عامل بازدارنده ای در وجود خود دارد که کمتر گرداگرد گناه می چرخد ، چرا که عشق به پاکان اطاعت آور است و پیرو ساز.
همچو نی زهری و تریاقی که دید
همچو نی دمساز و مشتاقی که دید
هر که را جامه زعشقی چاک شد
او زحرص و عیب کلی پاک شد
شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علتهای ما