لطف و احسان تو شد بر من دليل تا گرفتم من تو را بر خود خليل
اين كه من جراءت نمايم در سؤال حجتى دارم كه گويم بى جدال
از درونم كم حيايى برده نور وز برون ميل تقرب كرده دور
مى زنم محكم به دست آويز چنگ تا نيايد در هدف تيرم به سنگ
از سخا و رحمتت دارم اميد راءفتت شد مر اميدم را مزيد
پس مرا اين كرامت ديگر بس است چشم اميدم فقط بر يك كس است
آن كه رحمان و رحيم است و عطوف آن كه بر مخلوق خود باشد رؤف