پرسش ششم: چرا شيعه معتقد است كه در هر زمانى بايد امام معصوم در بين مردم وجود داشته باشد و به چه دليل اگر چنين فردى نباشد، اهل زمين نابود مى شوند؟

پاسخ: در اين جابا آوردن يك دليل عقلى و يك دليل روايى به اختصار به مطلب مى پردازيم:

هدف نهايى از آفرينش هستى، تربيت انسان در مسير كمال و كسب فضايل و درجات بلند انسانى است و تمام عالم براى وجود چنين انسانى خلق شده و در حال جريان و تكاپوست; پس عالم را به طفيل وجود او خلق كرده اند، كه اگر او نباشد، ديگر علّتى براى بقاى عالم نخواهد ماند.

چنان كه باغبان براى بارور شدن درختى پر ارزش علف هاى اطراف را نيز آب مى دهد كه اگر اين درخت و شاه ميوه آن نبود، او هرگز آبيارى نمى كرد. پيامبر، امام معصوم و به عبارت ديگر حجّت خدا در هر زمان، همان شاه ميوه درخت انسانيت است كه به يمن و بركت او، اهل عالم روزى مى خورند و جهان به وجود او بر پاى خويش استوار و چرخ آن در گردش است.

همان طور كه درباره وجود حضرت ولى عصر(عليه السلام) چنين آمده:

«الذى ببقائه بقيت الدّنيا وبيمنه رزق الورى وبوجوده ثبتت الأرض والسماء; كسى كه به باقى بودنش دنيا باقى است و به يُمن او خلق، روزى مى خورند و به وجود او زمين و آسمان پايدار است».([33])

و در حديث شريف كسا خداوند متعال درباره اهل بيت رسول الله(صلى الله عليه وآله) مى فرمايد:

«انى ما خلقت سماء مبنية و لا ارضاً مدحية و لا ... الاّ فى محبة هؤلاء الخمسة الذين هم تحت الكساء; آسمان استوار و زمين گسترده و... را نيافريدم مگر براى دوستى اين پنج تن كه در زير عبا هستند».

شايد اين آيه كريمه قرآن درباره وجود مبارك رسول اكرم(صلى الله عليه وآله)اشاره به همين مطلب داشته باشد:

(وَ ما كانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ).([34])

«و تا تو در ميان آنان باشى خداوند آنها را عذاب نمى كند».

براى كسانى كه متعبّد و تسليم اوامر خاندان بزرگوار پيامبر(صلى الله عليه وآله)هستند و به عنوان معصوم و هادى و امام خويش آنچه آنان بفرمايند، بر ديده خويش مى نهند، به عنوان تبرك در اين باره به يك حديث اكتفا مى كنيم:

عن ابى حمزه قال: «قلت لأبى عبدالله(عليه السلام): اتبقى الارض بغير امام؟" قال(عليه السلام): لو بقيت الارض بغير امام لساخت"; ابى حمزه گويد: از امام صادق(عليه السلام) پرسيدم: «آيا زمين بدون امام باقى مى ماند؟» حضرتش فرمودند: «اگر زمين بدون امام باشد، فرو مى رود».([35])