ابن ابي العوجا، از زنديق­هاي معاصر با امام صادق(ع) بود. او به ماوراءالطبيعه و معاد اعتقاد نداشت. هم­چنين، وي به لاابالي­گري و دهري­گري گرايش داشت. علي­رغم آن که ابن ابي العوجا سعي کرده است که استدلال­هاي فلسفي و کلامي ارائه ­دهد؛ در واقع بحث­هاي او عقلاني و براي يافتن حقيقت نبوده، بلکه از تعصب به عقايد گذشته ناشي مي­شده است. با اين همه، امام صادق(ع) از بحث با او خودداري نکردند؛ به وي آزادي اظهار عقيده، حتي عقايد متعصبانه و غرض آلود را دادند؛ او را به سؤال کردن تشويق و از اين که گره و نکته­اي در ذهن او مبهم باقي بماند جلوگيري کردند؛ شيوه بحث او (خبر دادن از آينده) و اين که هيچ کس اين سؤال را نمي­کند، غلط دانستند، زيرا او از آينده خبر ندارد؛ و به جاي بحث­هاي پيچيده و استفاده از اصطلاحات [مشکل علمي]، با آوردن نمونه­هاي تجربي و تمثيلي و نيز ارائه استدلال منطقي به پاسخ پرداختند. اين شيوه، ابن ابي العوجا را به تمجيد از امام واداشت و او به عقل و متانت و سخنان معجزه­آساي آن حضرت اعتراف کرد.