با حمد و سپاس به درگاه ايزدمنان كه ما را به دين مقدس اسلام مفتخر و از نعمت عظماى امامت و و ولايت بهرهمند و برخوردار نموده است، نعمتى كه نقش بىبديل آن در حفظ بقاى دين مبين اسلام و مصون نگهداشتن و نجات آن از خطر اضمحلال و نابودى در تمام اعصار و قرون منحصر به فرد بوده و مىباشد.
مسلماً اگر بعد از اتمام دوران رسالت ختمى مرتبت، امامت ائمه معصومين وجود نداشت، امروز سخنگفتن از اسلام ناب محمدى (صلّي الله عليه وآله) ، نيز معنا و مفهومى نداشت. يك نگاه ولو گذرا و اجمالى به گذرگاههاى حساس تاريخ پس از ارتحال رسول اكرم (صلّي الله عليه وآله) اين مدعا را اثبات مىكند كه دوران 250 ساله امامت ائمه اطهار (عليهم السلام) - تا زمان غيبت كبراى امام زمان (عليه السلام) - در حقيقت تداوم دوران نبوت رسولاكرم (صلّي الله عليه وآله) بوده و همان هدف را تعقيب نموده است. مقام معظم رهبرى در اين زمينه مىفرمايد:
«امامت براى اين است كه آن هدفى را كه پيامبر (صلّي الله عليه وآله) به خاطر آن مبعوث شده تعقيب كند. خود پيامبر (صلّي الله عليه وآله) اگر 250 سال از خدا عمر مىگرفت چه مىكرد؟ هركارى كه پيامبر (صلّي الله عليه وآله) مىكرد در شرايط گوناگون، در اوضاع مختلف، آن كار را ائمه (عليه السلام) انجام دادند. هدف از امامت به طور كلى ايجاد جامعه اسلامى است، ايجاد جامعهاى برمبناى اصول اسلامى، ايجاد جامعهاى كه انسان در آن بتواند به تكامل و تعالى مقدرش، آن تكامل و تعالى كه طبق فطرت و سرشت خدادادى براى او امكان پذير است، برسد.»
ائمه اطهار (عليه السلام) هريك به نوبه خود جهت ايجاد چنين جامعهاى به شيوه متناسب با زمان خود بىوقفه تلاش كردند.
بيشتر ايشان گرچه در زمان خود موفق به تشكيل چنين جامعهاى نشدند، ليكن زمينه فرهنگى و فكرى را به طور كامل در شيعيان خود مهيا نموده و آنان را جهت مبارزه با افكار انحرافى و الحادى پرورش داده اند.
امروزه فرهنگ اهل بيت عصمت و طهارت (عليهم السلام) به عنوان فرهنگ اسلام ناب، غنىترين، عميقترين، اصيلترين و نابترين فرهنگ مذهبى و دينى در دنياست و به جرأت مىتوان گفت نقاط قوت و مثبتى كه در فرهنگ ساير فرقهاسلامى، به چشم مىخورد به طور مستقيم يا غيرمستقيم از فيوضات آن معادن علم و حكمت است. چنانكه امام باقر (عليه السلام) مىفرمايد:
«اما انه ليس عند احد من الناس حق و لا صواب الا شىء اخذوه منا اهلالبيت (عليهم السلام) ...»
«همانا و محققاً در نزد احدى از مردم، مطلب حق و حرف درستى نيست مگر آنكه آن را از ما اهل بيت گرفتهاند». امامان معصوم (عليه السلام) ، در شرايط مختلف به ترويج علوم ومعارف اسلامى وتربيت انديشمندانى در زمينه هاى علوم مختلف مىپرداختند به طورى كه امام صادق (عليه السلام) در حوزه درس خود حدود 4000 دانشمند تربيت نمود كه بعض از آنها مانند جابر بن حيان علم شيمى را وضع كرد.
با اينكه أئمه شرايط دشوارى داشتند يكى از آنان بيشتر عمر خود را تحت نظر بود يا در زندان سپرى نمود و ديگرى ناگزير تا مرحله ولايتعهدى به چنين دستگاهى نزديك شد و... بدينسان در شرايط مختلف، مشعل هدايت را به طور عينى، پيش روى رهروان حق بر افروختند و آنان را به بهرهگيرى از اين مشعل پرفروغ دعوت نمودند.
ما در اينجا به پيشواى ششم امام صادق (عليه السلام) و چگونگى مبارزه آن حضرت با خطوط انحرافى و الحادى مىپردازيم.