35 ـ قال أنس بن مالك:
حيّت جارية للحسن ـ عليه السلام ـ بطاقة ريحان، فقال ـ ع ـ لها: «أَنْتِ حُرَّةٌ لِوَجْهِ اللهِ!» فقيل له فى ذلك: فقال ـ عليه السلام ـ : «هكَذا أَدَّبَنا اللهُ ـ تعالى ـ قالَ: (إِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّة فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها) (6) وَكانَ أَحْسَنُ مِنْها اِعْتاقُها. وَ كانَ يَقُولُ:
إنَّ السَخاءَ عَلى العِبادِ فَريضَةٌ للهِ يَقْرَأُ فى كِتاب مُحْكَم
وَعَدَ العِبادَ الأسْخِياءَ جَنانَهُ وَأَعَدَّ لِلْبُخَلاءِ نارَ جَهَنَّم
مَنْ كانَ لا تَنْدى يَداهُ بِنائِل لِلرّاغِبينَ فَلَيْسَ ذاكَ بِمُسْلِم انس بن مالك مى گويد: يكى از كنيزان امام مجتبى ـ عليه السلام ـ دسته گلى را به آن حضرت هديه كرد. حضرت در پاسخ به او فرمود: تو را در راه خدا آزاد نمودم. پس از اين پاسخ زيبا، بعضى گفتند: در برابر يك دسته گل آزادى او، يعنى چه؟!
حضرت فرمود: خداوند اينگونه ما را تربيت نموده است; زيرا فرموده: آنگاه كه جهت احترام به شما، هديه اى دادند و يا تهنيتى فرستادند، شما با وضع بهترى پاسخگوى تحيّت آنان باشيد. و سپس فرمود: برتر از هديه او، آزادى و رهاى اش بود. و اشعار زير را خواند:
«بخشندگى بر بندگان فريضه اى از جانب خداست كه در قرآن محكم آمده است.»
«خداوند بندگان بخشنده اش را وعده بهشت و بخيلان را وعده جهنم (دوزخ) داده است.»
«هر كس دست بخشندگى را به سوى نيازمندان دراز نكند او در زمره مسلمانان حقيقى نخواهد بود.»