گفتم که روى خوبت، از من چرا نهان است؟         گفتا تو خود حجابى، ور نه رُخَم عيان است
گفتم که از که پرسم، جانانشان کويت؟                 گفتا نشان چه پرسى؟ آن کوى بى نشان است!
گفتم مرا غم تو، خوشتر ز شادمانى                    گفتا که در ره ما، غم نيز شادمان است!
گفتم که سوخت جانم، از آتش نهانم                     گفت آنکه سوخت او را، کى نادى فغان است
گفتم فراق تا کى؟ گفتا که تا تو هستى                 گفتم نفس همين است؟ گفتا سخن همان است
گفتم که حاجتى هست، گفتا بخواه از ما                گفتم غمم بيفزا گفتا که رايگان است
گفتم ز (فيض) بپذير اين نيم جان که دارد            گفتا نگاه دارش، غمخانه تو جان است
    
(فيض کاشانى)