مبارزه ى فاطمه (ع) در چند مرحله بود:
اول: رسولى پيش ابوبكر فرستاد كه در مسائل ميراث با او بحث كند و حقوق او را مطالبه نمايد. اين اولين گامى بود كه زهرا (ع) برداشت، و مقدمه اى شد كه خود مستقيما به اين كار برخيزد.
دوم: در اجتماعى خاص رودرروى خليفه درايستاد و با اين مقابله خواست كه در طلب حقوق خود- از خمس و فدك و غير آن- اصرار و مقاومت ورزد، و درجه ى آمادگى خليفه را بشناسد. اما لزومى ندارد كه ترتيب كارها و اقدامات زهرا (ع) را، به گونه اى بدانيم كه در آن، مطالبه ى فدك، به عنوان نحله و بخشش، مقدم بر ميراث باشد- چنان كه بعضى از محققين شيعه دانسته اند- بلكه به نظر من، بايد مطالبه ى ارث را مقدم شمرد. چون روايت، خود صراحت دارد كه فرستاده ى زهرا (ع) تنها به مطالبه ى ميراث فرستاده شده بود، و به تناسب مقام اين رسالت، و به حكم ترتيب طبيعى مساله نيز، چنين صحيح تر است كه ادعاى ميراث اولين قدم باشد.
به علاوه در ميان اين دو طرق- طلب نحله و ميراث- مطالبه ى ميراث براى احقاق حق، نزديكترين راه است براى اين كه موضوع توارث در قوانين اسلامى، اصلى است مسلّم، و جاى اشكالى نيست اگر زهرا (ع)، فدك را به عنوان ميراث پدر خويش (ص) بخواهد، زيرا اگر خليفه به فرض، بى خبر از صدقه بودن فدك باشد، بى شك به ميراث بودن آن يقين دارد، و ضمنا چنين مطالبه اى، با ادعاى فدك به عنوان نحله، تناقضى ندارد، چون ميراث پيامبر، تنها شامل فدك نمى شود، بلكه تمام ما ترك آن حضرت را در برمى گيرد.
سوم: خطبه ى آن حضرت در مسجد النبى، در دهمين روز رحلت پيامبر (ص). چنان كه در شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد آمده است.
چهارم: سخنان او (ع) با ابوبكر و عمر، زمانى كه براى عذرخواهى به ديدار او رفته بودند، در آنجا وى نارضايتى خود را از آن دو، ابراز مى فرمايد، و خشم خداوند و رسول او را نسبت به ايشان به سبب همان ناخشنودى، بيان مى دارد.
پنجم: سخنان او با زنان مهاجر و انصار، روزى كه به ديار او آمده بودند.
ششم: وصيت او به على، كه هيچ كس از دشمنانش در مراسم تجهيز و تدفين حاضر نشوند. چنان كه مى بينيم اين آخرين وصيت زهرا (ع) هم، نشان دهنده ى ناخشنودى وى از حكومت است.