مرگ هند جگرخوار
در سى ام ذیحجه سال 13 هـ .ق ، هند جگرخوار همسر ابوسفیان و مادر معاویه به جهنم واصل شد
معاویه را به چهار كس نسبت مى دهند: مسافر بن ابی عمرو، عماره ابن ولید بن مغیره، عباس و صباح كه این ملعون خواننده عماره بن ولید و جوانى خوش سیما بود و كارگرى ابوسفیان مى نمود. هند با او الفتى خاص داشت و لذا علماى انساب عتبه بن ابى سفیان را هم از صباح مى دانند.
هنگامى كه هند به معاویه باردار شد مایل نبود او را در خانه بزاید. لذا كنار كوه اجیاد رفت و آنجا وضع حمل كرد؛ به این دلیل است كه حسان مى گوید:
«لمن الصبى بجانب البطحاء فى التراب ملقى غیر ذى مهد
فرزندى كه در كنار بیابان مكه بدون گهواره روى زمین رها شده، از آن كیست؟!»
ابوسفیان و همسرش هند و فرزندش معاویه و نوه اش یزید، اذیتها و جسارتهای فراوانی به پیامبر(صلی الله علیه و آله) و امیرمؤمنان و امام حسن و امام حسین(علیهم السلام) کرده اند كه در كتابهای تاریخ و روایات به تفصیل ذكر شده است.
از آن جمله هند جگر خوار، در مسیر حركت كفار قریش به طرف احد براى جنگ با پیامبر(صلی الله علیه و آله) قصد داشت قبر مادر آن حضرت، جناب آمنه بنت وهب(سلام الله علیها) را نبش و جسارت نماید؛ چون پدر و مادر و عموى هند در بدر كشته شده بودند. ولى كفّار قریش مانع شدند و گفتند: « این کار رسم مى شود و مردگان ما را هم چنین مى كنند». هند گفت: « باید محمد یا على یا حمزه را بكشم!» لذا وحشى را بر این كار گماشت و وعده هایى به او داد.
وحشى گفت: « قادر به كشتن پیامبر و على نیستم ولى براى حمزه كمین مى كنم». با این مقدمه بود كه حضرت حمزه(علیه السلام) را حسب دستور هند ملعونه به شهادت رساند.
وحشی به دستور هند، سینه مبارك حضرت حمزه (علیه السلام) را شكافت و جگر آن بزرگوار را خارج كرده، مانند سگ به دندان گرفت ولى جگر آن حضرت، به خواست خداوند متعال، مانند سنگ نقره اى رنگ شد و دندان‌های كثیف او بر آن كارگر نشد؛ پس آن را روى زمین انداخت و از آن روز ملقب به «آكله الاكباد» شد! بعد خودش با خنجر گوش، بینى و... حضرت حمزه را برید و به گردن آویخت! با این جنایت، دل مبارك پیامبر(صلی الله علیه و آله) را آزرد و آن حضرت و امیرمؤمنان و فاطمه زهرا (علیهما السلام) و صفیه خواهر حمزه و دیگران در این مصیبت به شدت گریستند.