در همین سال فاطمه بنت اسد مادر امیر المؤمنین على(ع)از دنیا رفت،و گذشته از امیر المؤمنین،رسول خدا(ص)نیز در مرگ او بسیار متأثر و غمگین شد،زیرا فاطمه در تربیت و کفالت رسول خدا(ص)با ابو طالب شریک بود تا آنجا که پیغمبر خدا او را مادر خطاب مى‏کرد.صرفنظر از کمال ایمان و استقامتى که در دین داشت و براى اثبات آن همین فضیلت براى فاطمه کافى است که بیشتر اهل حدیث و تاریخ در داستان ولادت امیر المؤمنین(ع)از یزید بن قعنب روایت کرده‏ اند که گوید:
روزى با عباس بن عبد المطلب و جمعى دیگر در کنار خانه کعبه نشسته بودیم فاطمه بنت اسد که به على حامله بود و آثار درد زاییدن در او ظاهر شده بود بدانجا آمد و گفت:
«رب انى مؤمنة بک و بما جاء من عندک من رسل و کتب،و انى مصدقة بکلام جدى ابراهیم الخلیل و انه بنى البیت العتیق فبحق الذى بنى هذا البیت و بحق‏المولود الذى فى بطنى لما یسرت على ولادتى»
[خدایا من به تو ایمان دارم و به همه پیغمبران و کتابهایى که از نزد تو آورده‏ اند مؤمن هستم و سخن جدم ابراهیم خلیل را که پایه و بناى این خانه کهن را پى‏ریزى کرد تصدیق و گواهى دارم،پس به حق همان بزرگوار که این خانه را بنا کرد و به حق این مولودى که در رحم دارم کار ولادت او را بر من آسان گردان.]
گوید:در این وقت دیدم دیوار خانه شکافته شد و فاطمه به درون آن رفت و سپس دیوار به هم آمد مانند آنکه اصلا شکافته نشده و پس از سه روز فاطمه در حالى که مولود جدیدى در دست داشت بیرون آمد...تا به آخر حدیث.
و روایات دیگرى که در این باره در کتابهاى حدیث و تاریخ آمده و ان شاء الله تعالى در تاریخ زندگانى امیر المؤمنین(ع)مذکور خواهد شد.
و از ابن عباس روایت شده که گوید:چون فاطمه بنت اسد از دنیا رفت على(ع)گریان شد و به نزد رسول خدا(ص)آمده جریان را به عرض رسانید،پیغمبر نیز گریست و پیراهن خود را از تن بیرون آورده به على داد و فرمود:
این جامه را بگیر و به زنان بگو او را به خوبى غسل دهند و در این جامه کفن کنند تا من بیایم،و پس از ساعتى آن حضرت بیامد و بر جنازه فاطمه نماز گزارد،سپس داخل قبر شد و در قبر او خوابید آن گاه بیرون آمد و دستور داد او را دفن کنند و با دست خود خاک روى قبر او ریخت و در حق او دعا کرده گفت:
«اللهم ثبت فاطمة بالقول الثابت،رب اغفر لامى فاطمة بنت اسد و وسع علیها مدخلها بحق نبیک و الانبیاء الذین من قبلى لانک ارحم الراحمین».
[خدایا فاطمه را به گفتار ثابت و محکم پایدار بدار،پروردگارا مادرم فاطمه بنت اسد را بیامرز،و جایگاهش را بر وى وسیع و فراخ گردان به حق پیامبرت و پیامبران گذشته‏ات که پیش از من بوده‏اند که براستى تو مهربانترین مهربانانى.]
و در روایت کافى آمده است که رسول خدا(ص)در مرگ آن زن فرمود:
«الیوم فقدت بر أبى طالب،ان کانت لتکون عندها الشى‏ء فتؤثرنى به على نفسها و ولدها»[امروز دیگر نیکیهاى ابو طالب را از دست دادم،و براستى شیوه فاطمه چنان بود که اگر چیزى نزد او پیدا مى‏شد مرا بر خود و فرزندانش مقدم مى‏داشت.]