بسم الله الرحمن الرحيم هر محقق اهل نظرى در بررسى متون تاريخى و روائى مسلمين، با اين واقعيت آشنا مى گردد كه حوادث تلخ و ناگوارى پس از رحلت پيامبر اسلام (ص) دامنگير جامعه اسلامى شد و انحرافات گوناگونى شكل گرفت.
تمام نويسندگان و مورخان و سيره نويسان فرق اسلامى، اعتراف كردند كه بلافاصله پس از وفات رسول خدا (ص) مصيبت هاى جانكاهى بر اهل بيت رسول گرامى اسلام، باريدن گرفت. و حقوق اجتماعى و سياسى و اقتصادى حضرت زهرا (عليهاالسلام) غصب گرديد و دوباره ارزش هاى جاهلى زنده شد. و حكومت الهى را با حكومت بشرى و خودكامگى اشتباه گرفتند. و صدها فرمان و رهنمود سياسى رسول خدا در رابطه با امامت و حكومت امام على (ع) آگاهانه ناديده گرفته شد. و هزاران روايت و احاديث پيامبر اسلام در رابطه با اهل بيت (ع) و يگانه دخترش حضرت زهرا (عليهاالسلام) و امام على (ع) را به دست فراموشى سپردند. و حادثه عظيم 70 روز قبل «واقعه غدير خم» را انكار كردند و با تفسير و اظهار نظرهاى دروغين كنار گذاشتند. و براى اولين بار تفسيرهاى دروغين و دخالت دادن اغراض سياسى و آراء شخصى در قرآن راه يافت كه با افشاگرى هاى لازم و استدلال هاى حضرت فاطمه (عليهاالسلام) روبرو شدند و چاره اى جز تسليم و سپس اهانت كردن نداشتند. و براى اولين بار دفاع مقدس در برابر تهاجمات عقيدتى، فكرى سران سقيفه، از اهل بيت (ع) و صديقه طاهره، شكل گرفت. و براى اولين بار، براى شكستن خط دفاعى اهل بيت (ع) سيلى زدن ها، آتش زدن ها، اهانت ها، شلاق زدن ها، تهديد كردن ها، مطرح شد. و امّت پيامبر اسلام به حرمت حريم فرزندانش تاختند. و بر بوسه گاه رسول خدا، آن بازوان تنومند زهرا، شلاق نواختند. و به يكباره همه چيز دگرگون شد. و همه ارزش ها واژگون گرديد. و همه سفارش ها و وحى الهى انكار شد. و فصل غم بار و خونينى در تاريخ امّت اسلامى آغاز گرديد.
نويسندگان فرق اسلامى در تحليل اين همه از حوادث ناگوار، سرگردان ماندند كه:
در برابر اين همه از وقائع ناگوار سياسى چه بايد كرد؟ آيا همه اين رويدادها را نقل كنند؟ و در تاريخ ثبت نمايند؟ تا آيندگان بخوانند و قضاوت كنند؟ و دست از هر گونه تحليل و پيش داور و قضاوتى بردارند؟ در آن صورت نسل هاى آينده، با مطالعه و ارزيابى حوادث ناگوار پس از رسول خدا، سران سقيفه را به باد انتقاد و اعتراض خواهند گرفت، و محكومشان خواهند نمود، و مظلوميّت و حقّانيت امام على (ع) و زهراى مرضيه (عليهاالسلام) را باور خواهند كرد.
آيا راه ديگرى وجود ندارد؟ گروهى آمدند و از نقل حوادث تاريخى سرباز زدند.
بعضى از مورخين، با تعهدى كه داشتند همه آن حوادث ناگوار را بدون هر گونه اظهار نظرى نقل كردند كه:
يا سر بردار شدند. و يا در زندان ها پوسيدند و يا منزوى گرديدند سيره نگاران دربارى، دست به تحريف حوادث و رويدادهاى تاريخى صدر اسلام. زدند و واقعيت ها را ناديده گرفتند و با دروہردازى و تحريف، خود را نيز رسوا كردند.
دسته اى از مورّخين تحليل گر، به جاى عدم نقل يا تحريف حوادث پس از رسول خدا، به توجيه كردن، و ارزيابى و پيش داوريهاى شخصى، روى آوردند، و تلاش نمودند تا در كنار نقل آن همه از حوادث تلخ و ناگوار، با بهانه هاى مختلف، سران سقيفه را تطهير نمايند.
مثلا نوشتند:
الف- هر انسانى اشتباهاتى دارد.
ب- درست است كه سران سقيفه آن همه از حوادث ناگوار را پديد آوردند امّا تا حدودى طبيعى است زيرا حكومت كردن، اين چيزها را نيز دارد.
ج- سران سقيفه معصوم كه نبودند و لازم هم نيست باشند [مانند ابن ابى الحديد و عبدالفتّاح عبدالمقصود و محمّد عبده.] را ستى آيا اين قبيل از پاسخ ها درست است؟ آيا مى شود باور كرد كه حوادث ناگوار پس از رسول خدا (ص) از يك سرى اشتباهات معمولى پديد آمده باشد؟ باز هم مى پرسيم:
چرا و چگونه امّت اسلامى به انحراف كشيده شد؟ چگونه مى شود باور كرد كه يك ملّت انقلابى مجاهد، يكباره سير ارتجاعى گرفته و سقوط نمايد؟ چگونه مجاهدان جان بر كف اسلام، بى تفاوت شدند و شمشيرها را غلاف كردند؟ آيا اين دگرگونى ها و سقوط كردن ها، يك جبر مسلّم تاريخى است؟ و سرنوشت شومى است كه بايد تحقق يابد؟ و گريزى از آن نيست؟ يا علل و عوامل سياسى، اجتماعى دارد و مى شود از آنها پرهيز كرد و پيشگيرى نمود؟ پاسخ صحيح پرسش هاى ياد شده، در اين كتاب مورد ارزيابى و تحليل قرار مى گيرد.
اميدواريم با بررسى علل و عوامل حركت ها و سقوطها، پيروزى ها و شكست ها، ما نيز آفات انقلاب را بشناسيم و همه عوامل منفى و آفات تداوم انقلاب الهى، را شناخته، از سر راه برداريم و تا ملاقات حضرت يار، انقلابى بمانيم و نگذاريم يك بار ديگر حوادث ناگوار گذشته تكرار شود.
انشاءاللّه قم- محمد دشتى زمستان 1369 جمادى الثانى 1411 (ايام فاطميّه)