97 «فَإِنَّما يَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا»
 
ترجمه  :
97. پس جز اين نيست كه ما سهل و آسان كرديم قرآن را به زبان تو براى اينكه بشارت دهى به اين قرآن اهل تقوا را و انذار فرمايى به اين قرآن قوم شديد الخصومه را.
 
تفسير :
[نزول قرآن بر پيامبر براى تبشير و انذار مردم‌است ]
(فَإِنَّما يَسَّرْناهُ بِلِسانِکَ) به زبان عرب آن هم با كمال فصاحت و بلاغت، زيرا شخص نبى(صلی الله علیه و آله و سلم) افصح عرب بود و فصاحت و بلاغت قرآن هم از قدرت بشر بيرون است و از معجزات قرآنى است.
(لِتُبَشِّرَ بِهِ) به اين قرآن مجيد (الْمُتَّقِينَ) اهل تقوا را به جميع مراتب تقوا از شرك و كفر و ضلالت و معاصى كبار و صفات خبيثه و اخلاق فاسده و اعمال سيّئه با بشارت‌ها از تفضلات الهى به آن‌ها در دنيا و حين الموت و در قبر و عالم برزخ و از اهوال قيامت و به دخول در بهشت و نجات از مهالك و خلود در بهشت و نعم بهشتى كه سرتاسر قرآن مشتمل بر جميع اين بشارت‌هاست بر مومنين و صلحا و اتقيا.
(وَ تُنْذِرَ بِهِ قَوْماً لُدًّا) به آن‌ها انذار از بلاهاى مهلكه دنيويه و عقوبات حين النزع و در قبر و برزخ و اهوال قيامت و دخول نار، و انحاى عذاب و خلود در آن‌ها، و قوم «لد» كسانى[اند] كه خصومت آن‌ها شديد است، و «لدّ» جمع «الدّ» است، مثل كفار قريش كه چه اندازه با پيغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و با مسلمين خصومت كردند و اذيت نمودند، چه در مكه و چه در طائف و چه در مدينه، و قوم يهود كه اعلا درجه خصومت را تا كنون با مسلمين اعمال مى‌كنند كه در قرآن مى‌فرمايد: (لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النّاسِ عَداوَةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الْيَهُودَ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا)[1]  الآية  و امروز در اين متجددين بسيار مشاهده مى‌شود نسبت به مومنين و اهل تقوا و ظلمه نسبت به ضعفاء.

____________________________________________________________________________________________

[1] .  مسلمآ يهوديان و كسانى را كه شرك ورزيده‌اند، دشمن‌ترين مردم نسبت به مؤمنان خواهى يافت. سوره مائده: آيه 82.