آیه 96 «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ .....»

(زمان خواندن: 2 - 3 دقیقه)

96 «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا»
 
ترجمه  :
96. به درستى كه كسانى كه ايمان آورده بودند و اعمال صالحه به جا آورده بودند خداوند رحمان زود باشد كه قرار دهد از براى آن‌ها مودت و محبت.
 
تفسير :
[حب و بغض از ايمان است]
دوستى و وداد مومنين در دنيا يكى از امور مهمه اسلام است و آيات شريفه در قرآن در اين باب بسيار است. و بالعكس بغض و عداوت كفار و معاندين هم يكى از امور مهمه اسلام است، اما نسبت به خاندان نبوت ائمه اطهار از اركان ايمان است حتى سوال شد از امام (علیه السلام) كه: «هل الحب والبغض من الإيمان»؟ جواب فرمود: «هَلِ الإيمانُ إلّا الْحُبُّ وَالْبُغْضُ»[1] .
 
نَفْسِ دوستىِ اين خانواده و بغض اعداى آن‌ها جزو عقايد است كه بدون آن از ايمان خارج مى‌شود. و اما آثار حب و بغض از فروع مهمه واجب است، كه گفتند: فروع دين ده است: صلات، زكات، خمس، صوم، حج، جهاد، امر به معروف، نهى از منكر، تولّى، تبرّى و اجر رسالت است: (قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى)[2]  و نيز فرمود: (قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ)[3] .
 و اما مودت مومنين و بغض اعداى دين، آيات بسيارى در تأكيد آن داريم. و بالعكس بغض مومنين و مودت كفار و معاندين نهى اكيد در آيات شريفه است، و در خبر داريم :
«مَنْ أحَبَّ حَجَرآ حَشَرَهُ اللهُ مَعَهُ»[4] .
 فرداى قيامت مومنين با هم محشور مى‌شوند در بهشت: (إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا) و كفار و اهل عذاب در جهنم با هم محشور مى‌گردند كه گفت :
حشر محبان على با على است         حشر محبان عمر با عمر

___________________________________________________________________

[1] .  آيا دوستى و دشمنى جزء ايمان است؟ امام فرمود: آيا ايمان به جز دوستى و دشمنى است؟ المحاسن: ج1، ص262، ح326 و كافى: ج2، ص125، ح5.
[2] .  بفرما: من از شما اجرى و مزدى طلب نمى‌كنم مگر مودت و محبت ذى القربى را. سوره شورى: آيه 23.
[3] .  بفرما به اين‌ها كه آنچه از شما طلب اجر كردم براى نفع خود شماهاست. سوره سبأ: آيه 47.
[4] .  هر كس سنگى را دوست بدارد خداوند او را با آن سنگ محشور مى‌كند. امالى صدوق :278، ح9؛ روضة الواعظين: ص417؛ غنائم الايام: ج1، ص44 و التحفه السنيّة: ص332.