اگر انسان تشخيص دهد كه كارى مورد رضايت الهى است، بايد با تمام توان در انجام آن بكوشد، هر چند ديگران را ناخوش آيد. حتى اگر ديگران به او اعتراض كنند، وى نبايد در انجام وظيفه كوتاهى كند. آنچه اهميت دارد، ترجيح دادن رضايت الهى بر رضايت بندگان است. چنين كردارى از اعتقاد عميق و ايمان راسخ انسان هاى وارسته ريشه مى گيرد كه دنيا را بسيار ناچيز و هر حب و بغضى را در برابر خشم و رضاى الهى ناپايدار مى دانند. جلب رضايت الهى از توصيه هاى پيامبر گرامى اسلام است. ايشان مى فرمايد:

مَنْ إِلْتَمَسَ رِضىَ اللهِ بِسَخَطِ النّاسِ رَضِىَ اللهُ عَنْهُ ... .(84)

هر كس رضاى خدا را بر خشم مردم ترجيح دهد، خداوند از او راضى مى شود... .

- پى‏نوشت‏ها -

(84) - نهج الفصاحة، ش 2783.