بعضى ها آن قدر پاك و با ايمانند كه ديگران در امور دين و دنياى خود به آنان اعتماد مى كنند و در گرفتارى ها و سختى ها، آنان را پشتوانه خويش مى دانند. بسيار نيكوست كه انسان به چنان مرتبه والايى دست يابد كه ديگران او را مايه دلگرمى خود بشمارند و اسرار و درخواست هاى خود را با او در ميان بگذارند. چنين فردى كه براى وجدان و شرافت انسانى احترام قائل است، در هيچ حالى، ارزش هاى معنوى خويش را فداى خواسته هاى زودگذر دنيوى نمى كند. به يقين، خداوند به اين افراد كه پناه گاه و تكيه گاه مردمند، نظر لطف دارد و آنان را مشمول رحمت خويش قرار مى دهد. پيامبر اسلام، اعتماد مردم را مايه خوشبختى انسان مى داند و مى فرمايد:

كَفى بِالْمَرْءِ سَعادَةً أَنْ يُوثَقَ بِهِ فى أَمْرِ دينِهِ وَ دُنْياهُ.(83)

در خوشبختى مرد همين بس كه در كار دين و دنيايش به او اعتماد كنند.

- پى‏نوشت‏ها -

(83) - همان، ش 2135.