سخت گيرى بر ديگران، نه تنها بر احترام و ارزش انسان نمى افزايد، بلكه روز به روز از محبوبيت او نيز مى كاهد. به طور كلى، سخت گيرى، روش و منش كسانى است كه از وجدان انسانى پيروى نمى كنند و به ديگران به ديده تحقير مى نگرند. فرد سخت گير، به بيمارى خودكم بينى دچار است و اينك كه روزگار، وى را به ظاهر بر ديگران مسلط كرده است، مى كوشد عقده هاى پيشين را فرافكنى كند. پيامبر رحمت و شفقت در توصيه به مهربانى  مى فرمايد:

اَلا اُخبِرُكُمْ بِمَنْ يَحْرُمُ عَلَيْهِ النّارُ غَداً، عَلى كلِّ هَيِّن لَيِّن قريب سَهْل.(53)

آيا مى خواهيد شما را خبر دهم كه فردا آتش بر چه كسى حرام است; هر كس كه ملايم، نرم خو، زودجوش و آسان گير باشد.

- پى‏نوشت‏ها -

(53) - همان، ش 459.