آداب نکوداشت هشتم و نهم ربیع‌الاول از زبان میرزا جواد آقا ملکی تبریزی

(زمان خواندن: 2 - 3 دقیقه)

مراقبه‌ کننده باید در روز شهادت امام حسن عسکری(علیه السلام) به هر نحو که می‌تواند حضرت را زیارت کرده و به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) تسلیت گوید و خیرات و برکاتی که از آن ناحیه ولی‌عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) بر مردمان خواهد رسید را متذکر شود.
میرزا جواد‌آقا ملکی تبریزی در کتاب ارزشمند «المراقبات» درباره سلوک و منش انسان در روزهای هشتم و نهم ربیع‌الاول آورده است:
در روایت وارد شده است که شهادت امام ابی محمد حسن عسکری علیه‌السلام، در روز هشتم ربیع ‌الاول روی داده است. در این خصوص برای مراقبه کننده شایسته است که در این روز محزون و اندوهگین باشد، به ویژه از این روی که صاحب مصیبت در این روز، حجت عصر و امام زمان، حضرت مهدی عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف است.پس با هر آنچه به نظرش می‌آید، آن حضرت را زیارت نموده و هر طور که مناسب می‌داند به امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) تعزیت و تسلیت گوید.
آنگاه به میمنت امامت آن امام همام (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به درگاه خداوند متعال شکرگذاری کند، و از غیبت آن امام و دوری‌اش اظهار تأثر کرده و عصر ظهور و فوایدی که از آن امر بر دین عاید خواهد شد و انوار و خیرات و برکاتی که از آن ناحیه بر مردمان خواهد رسید، متذکر شود.
اما روز نهم ربیع‌الاول:
طبق تنها روایتی که وارد شده و در دست است، هلاک دشمن خداوند در این روز واقع شده است. پس باید که مراقبه‌کننده در خصوص فضیلت آن و ارزش خوشحالی در آن روز گفت‌وگو کند که همانا این روز، روز شادمانی شیعیان آل محمد(علیهم السلام) است.
به درستی که این امر بین شیعیان مشهور است، هر چند که دیگر روایات وارد شده، با آن موافقت ندارد و چنین به نظر می‌رسد که ممکن است که «تقیه» مقتضی تغییر وقت بوده باشد. با این وجود، بعید نیست که به وجهی از وجوه بتوان جهتی برای انطباق با آن یافت.به هر روی، برای دوستداران آل محمد(علیهم السلام) شایسته است، هر چند از روی تعبد به همین یک روایت، برای هلاکت یافتن او اظهار شادمانی و سرور کنند، با این التفات که سرور و شادمانی به هلاکت دشمنان خداوند، منحصراً شایسته اولیا و دوستداران خالص خداوندی است.از این روی، اگر اعمال و رفتار او تصدیق کننده ولایت و محبت نباشد، لازم است که با اظهار سرور خود، احساس شرم کند،چه او خود نیز خالی از کوتاهی از ولایت و محبت نیست.
اقل و کمترین چیز در اظهار سرور برای هلاکت یافتن دشمن خداوند و دشمن دوستان خداوند آن است که انسان خود را با ارتکاب محرمات الهی، در سلک دشمنان درنیاورد، چه مخالفت امر الهی را نمودن، ضد و خلاف «حب» است و آن، با اظهار سرور نسبت به هلاکت یافتن دشمن دوست در تناقض و تنافی است.
********************
منبع : فارس