پدر فداى تو گردم ببين به چشم ترم        چه گويم آنكه چه آمد در اين سفر بسرم
 كدام داغ دل خويش را نظاره كنم         كدام درد دل خويش را شماره كنم
براه شام نبودى رمق در اعضايم         ز بس كه خار مغيلان خليد در پايم
شبى بناقه بى محمل سوار شدم         سرت بديدم و در ناله چون هزار شدم
به پشت ناقه چه شد صوت من بناله بلند        مرا از پشت شتر ظالمى   بزير افكند
 در آنزمان من محزون بصد هزار خروش    چه از شتر بزمين آمدم شدم مدهوش
 ز بعد ساعتى آمد چو هوش بر سر من        بروى خاك بديدم فتاده پيكر من
 دگر ز قافله آنجا نمانده بود كسى         در آن سياهى شب بهر من نه دادرسى
به سوزن مژه درهاى ديده مى  ‏سفتم         ز سوز سينه همه دم بخويش مى  ‏گفتم
كه اى سكينه مخور غم كه خواهى امشب مرد     دگر طپانچه ز شمر لعين نخواهى خورد
 اگر كه طعمه اين وحشيان شود تن تو         خلاص گشت ز زنجير ظلم گردن تو
اگر كه جان رود از بى كسى ز پيكر تو        دگر كسى نزند سنگ كينه بر سر تو
 اگر در اين دل شب آيدت اجل بر سر        روى بخلد و ببينى تن على اكبر (عليه السلام)
 من ستم زده بودم بكار خود حيران          كه شد ز دور هويدا زنى بصد افغان
ز ره رسيد و بزانو مرا ز لطف نشاند        ز مهر بر رخ زردم گلاب و مشگ افشاند
بگريه گفت كه اى نور ديده مادر        سكينه دخترك غم رسيده مادر
 شد از وجود تو بر شاميان مگر ره تنگ    كه از شتر بزمينت زدند بر سر سنگ
 كه ناگهان بصد آه و فغان در آندل شب        گوشم آمد آواز عمه‏ام زينب (عليه السلام)
 كه اى يتيم من و اى سرور سينه من        كجا فتاده‏اى خسته جان سكينه من
 گشاى چشم و نظر كن به آه و زارى من        كه خاك بر سر من بر يتيم دارى من
 غرض چو زينب محزونه كرد جا ببرم          بديدم آنكه بزانو گرفته است سرم
بگفت با چه كسى اى كه با دل غمناك         سر سكينه گرفتى بزانو از سر خاك
جواب داد بزينب كه اى اسير جفا         منم ستم كش ايام مادرت زهرا
بهر كجا كه دهد چرخ سفله جاى شما         من ستم زده مى  ‏آيم از قفاى شما