پس از تو جان برادر چه رنجها كه كشيدم     چه شهرهاكه نگشتم چه كوچه هاكه نديدم
بسخت جانى خود اينقدر نبوده گمانم         كه بى تو زنده ز دشت بلا بشام رسيدم
 برون نمود در آندم چو شمر پيرهنت را        بتن ز پنجه غم جامه هر زمان بدريدم
زدم بچوبه محمل سر آنزمان كه سر نى        به نوك نيزه خولى سر چوه ماه تو ديدم
 ميان كوچه و بازار شام پاى برهنه        سر از خجالت نامحرمان بجيب كشيدم
 شدم چو وارد بزم يزيد بازوى بسته        هزا مرتبه مرگ خود از خدا طلبيدم
 ولى باين همه شادمانم اى شه خوبان                كه نقد جان بجهان دادم و غم تو خريدم