براى كسى كه مى خواهد با آب طهارت كند مهمّ اين است كه پيش از شستن اعضاى خويش ، آنها را از چركِ گناهان و نجاست عيبهايش تطهير كند؛ زيرا اگر هنگام شستشوى آنها، از تطهير آنها از آنچه كه ناخوشايندِ مولايش است - هم او كه مى خواهد در پيشگاه او بايستد - غفلت داشته باشد، و در حال شستشوى اعضا با آب ، مبتلاى به غفلت و جراءت بر خداوند - جلّ جلاله - بوده ، و از حضور او غايب باشد، مانند كسى مى گردد كه خدا را دست انداخته و او را استهزاء مى كند، زيرا امر مهمّتر را فروگذارده و سرگرم امر كم اهميّت شده ، و تهديدى كه خداوند - جلّ جلاله - در گفتارش فرموده ، ايمن نخواهد بود، آنجا كه مى فرمايد:
اءَللّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ، وَ يَمُدُّهُمْ فى طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ. (1)
- خداوند آنها را استهزاء مى نمايد و يارى شان در طغيان و سركشى شان سرگشته و متحيّر شوند.
آيا اين روايت را نشنيده اى كه : حضرت امام حسن بن علىّ(ع ) وقتى وضو مى گرفت ، رنگ صورت مباركش دگرگون مى شد، و بندهاى بدنش به لرزه درمى آمد. در اين باره از آن حضرت پرسيده شد. آن بزرگوار فرمود: سزاوار است كسى كه در پيشگاه خداوند صاحب عرش مى ايستد، رنگش ‍ زرد گردد، و بندهاى بدنش به لرزه درآيد.
و مشابه اين حديث نيز درباره مولايمان حضرت امام حسن (ع ) نقل شده است .
و نيز آيا نشنيده اى كه مولايمان زين العابدين علىّ بن الحسين - صلوات اللّه عليهما - وقتى شروع به طهارت نماز مى كرد، صورتش زرد شده ، و بيم و هراس از آن مقامات والا بر چهره اش آشكار مى گرديد.
پس آيا در ترازو و سنجش عقل جايز است كه حضرتش (ع ) با آنكه سالم و معصوم [از گناهان و عيوب و اشتباهات ] بوده بهراسد، و تو در حالى كه بيمار هستى ايمن باشى ؟
مسلّماً هركس كه مى خواهد به منظور مناجات و گفتگوى خصوصى در محضر پادشاهى وارد شود، با آراستن و درست كردن هر چيزى كه ممكن است نگاه پادشاه بر آن بيافتد، و با هرچيز كه موجب قرب بيشتر در نزد او مى گردد، خود را آماده و مهيّا مى نمايد. و معلوم است كه نظر پاك و مقدّس ‍ خداوند - جلّ جلاله - متوجّه طهارت قلب از گناهان ، و پاكيزگى اعضا و جوارح از زخمهاى گناهان است .
و ديگر اينكه : اگر بنده به تطهير دل و اعضا و جوارح از چركهايى كه در اثر بكار زدن آنها در غير هدفى كه براى آن آفريده شده ، يعنى عبادت و پرستش خداوند، اهتمام ورزد - به اين صورت كه از خداوند مالك رحمت طلب عفو و گذشت كند، يا با نيّت صادق و خالصانه و به شايستگى توبه كند - همين اهتمام ورزيدن به امر مهمّتر لطف و كمكى از ناحيه پروردگار به او محسوب مى شود، و او را بهتر به تطهير كامل اعضا و جوارح با آب مى كشاند، و وقتى بعد از پاك نمودن آنها از گناهان ، آنها را با آب نيز تطهير نمود، نسبت به اينكه با سلامتى از گناه در محضر مناجات پروردگار وارد شود، و نسيم عطر و بُوى خوش آن مقام را استشمام نمايد، نزديكتر خواهد بود.
------------------------------------
1- بقره 2 : 15.