نكته ديگر آن كه امام عليه السلام اگر چيزى را بخواهد بداند، مى داند ان شاؤ وا علموا.
و اگر نخواهد نمى داند، بنابراين گاهى، مصلحت و فضيلت در ندانستن است نه در دانستن، مثلا اميرالمؤ منين عليه السلام كه در ليلة المبيت در رختخواب پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله خوابيد و جان شريف خود را از فداى پيامبر نمود، علم به سالم ماندن خود نداشت، و هنوز امام نبود، و اگر حضرت مى دانست كه آن شب كشته نمى شود خوابيدنش فضيلت براى او ثبات نمى كرد كه در شاءنش آيه نازل بشود (و من الناس من يشرى نفسه ابتغاء مرضات الله) (1) و خداوند به وجود او بر جبرئيل و ميكائيل مباهات كند (2) همچنين حضرتش كه در غزوات و جنگها، مثل رو به رو شدن با عمروبن عبدود، خبر نداشت، كه سالم مى ماند، و شهيد، نمى شود، و اگر خبر داشت لافتى الاعلى لاسيف الاذوالفقار در شاءنش وارد نمى شود.
----------------------------------------------
1-سوره بقره، آيه 207
2-بحارالانوار، ج 36 ص 40
------------------------------------------
سيد محمد على جزايرى (آل غفور)