خانواده

دين مبين اسلام همواره به گرايش‏هاى فطرى انسان‏ها پاسخ مثبت داده و آنها را در مسيرى صحيح هدايت نموده است.
يكى از گرايش‏هاى فطرى انسان‏ها به ويژه بانوان، گرايش به زينت و خودآرايى است. قرآن مجيد و روايات معصومان عليهم‏السلام همواره بر علاقه فطرى بانوان به زينت آلات و خودآرايى صحه گذاشته است. در روايتى از امام محمد باقر عليه‏السلام آمده است: «سزاوار نيست زنى خود را بدون زيور كند. پس دست كم گردن‏بندى به گردن آويزد، شايسته نيست دست زن بدون خضاب باشد ولو اين‏كه حنايى را مس كند، اگر چه آن زن پير باشد».[1]
بدون شك استفاده از زيور آلات بايد در محدوده خاص خود باشد. نمايش زينت براى افراد نامحرم، پى‏آمدهاى عميقى مانند تحريك جنسى و افزايش مفاسد اخلاقى را به وجود خواهد آورد. از اين رو در آموزه‏هاى دينى درباره استفاده زنان از زينت‏آلات حد و مرزهايى قرار داده شده است كه از آن جمله قرآن مجيد مى‏فرمايد:
«وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُيُوبِهِنَّ وَلَايُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ؛ و زنان زينت خود را جز آن چه قهراً ظاهر مى‏شود، آشكار نسازند و بايد سينه و گردن خود را به مقنعه بپوشانند و زينت و جمال خود را آشكار نسازند».[2]
يكى از حكمت‏هاى اين دستور قرآنى اين است كه چون زنان غالباً مظهر جمال و زيبايى و مردان نيز مظهر شيفتگى و دلدادگى هستند از اين رو آشكار كردن زينت‏ها توسط بانوان، زمينه تحريك شهوت جنسى را ايجاد مى‏كند و اين تحريك زمينه ساز بسيارى از گناهان در جامعه به شمار مى‏رود. در آيه‏اى ديگر آمده است: «وَلَا يَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ مَا يُخْفِينَ مِن زِينَتِهِنَّ؛ آن گونه پاى بر زمين نزنيد كه خلخال و زيور پنهان پاهايشان معلوم شود».[3]
از اين آيه شريفه يك قاعده كلى در مورد حجاب و پوشش استفاده مى‏شود و آن اين كه پوشش و شيوه رفتار بانوان در سطح جامعه، بايد به گونه‏اى باشد كه باعث شهوت انگيزى  و تحريك غريزه جنسى نگردد.
---------------------------------------------------
[1] ـ وسائل الشيعة: ج 20، ص 167.
[2] ـ سوره نور: آيه 31.
[3] ـ همان.