شب زنده دارى، اقامه نماز شب و راز و نياز عاشقانه، سيره هميشگى رسول خداصلى الله عليه وآله و امامان معصوم‏عليهم السلام بوده است. بيدارى در نيمه‏هاى شب و برقرارى ملاقاتى عارفانه و
گفتگويى شيرين و خاضعانه با معبود بى همتا، لذتى وافر و پروازى ملكوتى به انسان مى‏بخشد كه هيچ چيز قابل جايگزينى آن را نيست.
برخى از عارفان در حالى بيدار مى‏شوند كه هنوز سپيده صبح خواب است و زمانى مشغول راز و نياز مى‏گردند كه چشمان بسيارى خفته‏اند. اينان در فضايى روشن از معنويت و شور به ملاقات خداى خود
رفته، صاحب مقام محمود(43) كه مرتبه‏اى بس والا و بالاست مى‏شوند.
اينك ورقى ديگر از كتاب گرانقدر زندگانى استاد اخلاق و عارف وارسته، حضرت آيت اللَّه بهاءالدينى را مرور مى‏كنيم و از گلواژه‏هاى نورانى ايشان پيرامون نماز شب و تهجد آگاه مى‏شويم:.
»بنده از نوجوانى به روزه و نماز شب علاقمند بودم. سالهاى بسيارى با آنها انس داشته‏ام كه منشأ آثار و خيرات فراوانى برايم بوده‏اند.
اولين بارى كه ارواح علماى بزرگ به سراغ ما آ مدند، هنگامى بود كه از شدت روزه فشار سختى را تحمل مى‏كردم حتى افرادى چون امام خمينى)ره( توصيه به ترك روزه مى‏كردند، اما آثار و بركات آن بسيار
بود و علاقه فراوانى به آنها نشان مى‏دادم.
به تهجد و نماز شب نيز عشق و علاقه‏اى زياد در خود احساس مى‏كردم، به طورى كه خواب شيرين در برابر آن بى ارزش بود. اين شور و عشق به حدى بود كه گاهى خود به خود هنگام اقامه نماز بيدار
مى‏شدم و در شبهايى كه خسته بودم دست غيبى مرا بيدار مى‏كرد.
يادم هست در سال 1365 شمسى كه بيمار بودم و در اثر كسالت، ضعف شديدى پيدا كردم، بر آن شدم كه در آن شب تهجد را تعطيل كنم، چون توان آن را در خود نمى‏ديدم، اما در سحر همان شب حاج
آقا روح اللَّه خمينى را در خواب ديدم كه مى‏گويد: »بلند شو و مشغول تهجد باش« در آن شب به خاطر سخنان ايشان مشغول نماز شب شدم.
البته تأثير روزه و نماز با دست كشيدن از گناه و دورى از محرمات حاصل مى‏شود ؛ والا روزه‏اى كه تنها گرسنگى باشد و نماز شبى كه فقط بيدارى و پس از آن گناهان گوناگون و يا فخر و تكبر و خودنمايى،
هيچ ارزشى ندارد.«(44)
________________________________________
43) سوره اسراء: آيه 79.
44) جلوه‏هاى جاودانه: ص97.