قاسم بن العلاء حكايت كند:
روزى مشكلات خود را در نامه اى نوشتم واظهار داشتم كه مدّتى از عمر من سپرى گشته وفرزندى ندارم، سپس آن نامه را براى حضرت صاحب الزّمان عليه السلام فرستادم.
پس از مدّتى كوتاه جواب نامه آمد ولى اشاره اى نسبت به فرزند نفرموده بود؛ پس نامه اى ديگر براى حضرت نوشتم وتقاضا كردم تا دعائى نمايد كه خداوند، فرزندى پسر به من عنايت فرمايد ونامه را ارسال كردم؛ در حالى كه هيچ خبرى از وضعيّت همسرم نداشتم.
و چون جواب نامه آمد، نوشته بود: خداوندا! فرزندى پسر، عطايش فرما كه چشمش به آن روشن گردد ووارث او باشد.
پس به منزل رفته واز همسرم جويا شدم كه آيا آبستن مى باشد؟
پاسخ داد: بلى، ناراحتى ومانعى كه وجود داشت برطرف شد ودر حال حاضر آبستن مى باشم؛ وخداوند متعال به بركت دعاى حضرت، فرزندى پسر به من عنايت فرمود.(13)

پاورقی:

(13) اثبات الهداة: ج 3، ص 701، ح 141، مدينة المعاجز: ج 8، ص 106، ح 2721، بحارالا نوار: ج 51، ص 303، س 20.