على (ع) به يكى از يارانش فرمود: فاطمه (ع) در خانه من چندان با مشك آب مى آورد كه آثار مشك بر بدنش ديده مى شد. چندان دستاس مى كرد كه دستهايش تاول زد و آنقدر در تميز كردن خانه و پختن نان و غذا زحمت مى كشيد كه لباسهايش ژوليده مى شد. [بحارالانوار ج 43 ص 82- علل الشرايع ص 366.]
بايد توجه داشت كه در آن زمان آب آشاميدنى مدينه از چند چاه كه در مدينه بود تامين مى شد و همانگونه كه ذكر شد در تقسيم كارها، آوردن آب و كارهاى بيرون منزل به عهده على (ع) گذارده شد؛ اما شركت مداوم او در ميدانهاى جهاد و ماموريتهاى پياپى جنگ مى شد كه در غياب على (ع) اينگونه كارها نيز عملاً بر دوش فاطمه (ع) افتد.
روزى فاطمه (عليهاالسلام) احوالش را براى پدر بازگو نمود و تقاضاى خدمتكارى كرد تا در خانه به او كمك كند. رسول خدا (صلى الله عليه و آله) گريست و فرمود: فاطمه جان! بخدا سوگند چهارصد فقير از اصحاب صفه در مسجد سكونت دارند و در گرسنگى بسر مى برند بيم آن دارم كه اگر خدمتكار داشته باشى اجر و ثواب خدمت در خانه را از دست بدهى. بيم آن دارم كه على (ع) روز قيامت در پيشگاه خداوند از تو طلب حق كند. سپس تسبيحاتى را به او ياد داد كه به تسبيحات حضرت زهرا (ع) معروف شد. وقتى فاطمه (ع) بازگشت اميرالمومنين (ع) فرمود: براى طلب دنيا نزد رسول خدا (ص) رفتى آخرت نصيبمان شد. [طبقات ج 8 ص 25- علل الشرايع ص 366- بحارالانوار ج 43 ص 82 و 85.]
با اين حال بعدها كه براى مسلمانان در پرتو نبردها و غنائم گشايشى نسبى ايجاد شد پيامبر (ص) كنيزى به فاطمه (ع) داد و او را «فضه» ناميد. [بحارالانوار ج 43 ص 85.]