از مسلمانانى که به سختى دچار آزار مشرکین گردید عمار و پدرش یاسر و مادرش سمیه بودند که این هر سه به جرم اینکه به پیغمبر اسلام ایمان آورده بودند سخت‏ترین شکنجه‏ها را از دست مشرکین تحمل کردند تا سرانجام یاسر و سمیه در زیر شکنجه آنان جان سپردند و به فیض شهادت نایل شدند،و عمار نیز از روى تقیه در ظاهر با گفتن کلماتى خود را نجات داد و گرنه او نیز به سرنوشت پدر و مادر مسلمانش دچار مى‏گردید.
اهل تاریخ و همچنین مفسرین در تفسیر آیه شریفه «من کفر بالله من بعد ایمانه الا من أکره و قلبه مطمئن بالایمان و لکن من شرح بالکفر صدرا فعلیهم غضب من الله و لهم عذاب عظیم» (6) نوشته‏اند که مشرکان قریش جمعى از افراد تازه مسلمان را مانند عمار و یاسر و سمیه و بلال و صهیب و خباب و دیگران را گرفته و براى آنکه دست از آیین خود بردارند شکنجه کردند و یاسر و سمیه چون دست از آیین خود برنداشتند به دست ابو جهل و دیگران شهید شدند،بدین ترتیب که پاهاى سمیه را از دوجهت مخالف بر دو شتر بستند و سپس با حربه‏اى بدنش را از میان به دو نیم کردند،و سپس یاسر را نیز با ضربتى کشتند،و این دو نخستین مسلمانى بودند که در راه اسلام به درجه شهادت نایل شدند،و اما عمار که چنان دید آنچه را مشرکین از آنها خواسته بودند بر زبان جارى کرد ولى در دل به ایمان خود باقى بود،و همین سبب ناراحتى و اضطراب او شده بود و دیگران نیز به رسول خدا(ص)گزارش دادند که عمار کافر شده و از دین دست کشیده،رسول خدا(ص)در پاسخ آنان فرمود:هرگز!براستى عمار کسى است که سر تا پا مملو از ایمان به خداست و ایمان به حق با گوشت و خون او آمیخته و مخلوط است.پس از این ماجرا خود عمار نیز با چشم گریان به نزد رسول خدا(ص)آمد و نگران عملى بود که انجام داده بود و سخن کفر آمیز به زبان جارى کرده بود،ولى رسول خدا(ص)او را دلدارى داده و اشک دیدگانش را پاک کرد و بدو فرمود:باکى بر تو نیست و اگر پس از این نیز دچار آنها شدى به همین گونه خود را نجات ده و همین سخنان را بازگوى. (7)
و در تفسیر طبرى است که چون رسول خدا(ص)از او پرسید:عمار!چه شده است؟عرض کرد:اى رسول خدا(ص)عمل بدى از من سرزده زیرا مرا رها نکردند تا آنکه ناچار شدم نام شما را به دشنام ببرم و خدایان آنها را به خوبى یاد کنم!رسول خدا(ص)اشک چشمانش را پاک کرد و با آن سخنان او را دلدارى داد.
ابن اثیر و دیگران نقل کرده‏اند که هنگام عبور رسول خدا(ص)در مکه،عمار و پدرش یاسر را زیر شکنجه مشرکین دید،حضرت که چنان دید به آن دو فرمود:اى خاندان یاسر صبر و بردبارى پیشه کنید که وعده‏گاه شما بهشت است.

- پینوشتها -

6.«و هر کس پس از ایمان آوردنش به خدا کافر شود،نه آن کس که مجبور گشته(و از روى اکراه سخن کفر بر زبان جارى کرده)اما دلش استوار به ایمان است بلکه آن کس که سینه خود را به کفر گشوده غضب خدا بر آنهاست و عذابى بزرگ دارند»سوره نحل،آیه .106
7.تفسیر فخر رازى،ج 2،ص .121