202 «فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ»
 
ترجمه :
202. پس مى‌آيد آن‌ها را عذاب الهى به ناگاه و حال آنكه آن‌ها شاعر نمى‌شوند[1] .
 
تفسير :
[ناگهانى بودن عذاب الهى]
يعنى در حال غفلت آن‌ها را مى‌گيرد: يا شب در خواب هستند يا روز اشتغال به دنيا دارند. عذاب الهى مثل بسيارى از امور دفعى الحصول است، چنانچه مرگ آنىّ الحُصُول است. بعثِ يوم القيامة كَلَمحِ البَصَر[2] ، مرض بغتى[3] است و بسيارى از امور، بلكه حكما گفتند اتصالات و انفصالات تمام آنى الحصول است، بلكه هر فعلى تا جميع مقدمات و اسباب و شرايط او تمام نشود و به عبارت ديگر علت تامه تحقق پيدا نكند، معلول و فعل وجود پيدا نمى‌كند و چون علت تامه كه موجود شد آنى الحصول معلول موجود مى‌شود و چون انفكاك معلول از علت محال است و علت تامه مركب است از علت فاعلى و غايى و صورى و مادى.

________________________________________________________________________

[1] .  ترجمه ديگر: كه [عذاب] به طور ناگهانى ـ در حالى كه بى‌خبرند ـ بديشان برسد.
[2] .  برانگيخته شدن روز قيامت همانند چشم برهم زدنى است . ر. ك: تفسير بيضاوى: ج3،ص412 و تفسير ابن كثير: ج2، ص151.
[3] .  ناگهانى.